Εγκλήματα πάνω στο κουφάρι της Εθνικής από Σαρρή και Ρανιέρι....

Αυτή η αποτυχία ενδέχεται να επιφέρει πολύ πιο τρανταχτούς κραδασμούς στο εσωτερικό μιας κλυδωνισμένης ομοσπονδίας η οποία έχει δεκάδες ανοιχτές υποθέσεις και μέτωπα. Η εθνική Ελλάδας δεν είναι μόνο ο "κουμπαράς" και η "διαφήμιση" της ΕΠΟ. Είναι και ο «καθρέφτης» της προς τον πολύ κόσμο. Τον κόσμο που έχει άλλα, σημαντικότερα προβλήματα στη ζωή του και δεν ασχολείται μόνο με Fataul και κινέζικα κινητά, διαιτησίες, ενημερότητες, σχέσεις με ΕΠΣ, κάρτες υγείας και άλλα πολλά. Τον κόσμο που απλώς βλέπει την εθνική Ελλάδας να χάνει 0-1 από τη Ρουμανία και 0-2 από την Β. Ιρλανδία με τρεις ευκαιρίες σε 180 λεπτά και την εθνική Παίδων να χάνει 10-0 σε φιλικό από την Ελβετία, διαβάζοντας γεγονότα που παραπέμπουν σε "πε-ντα-ή-με-ρη τρα-λα-λα-λα-λα". Τον κόσμο που....
καταλαβαίνει ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΑ ότι αυτό που έχτιζε ο Σάντος και οι συνεργάτες του δεν ήταν συμπτωματικό για την οργάνωση όλου του οικοδομήματος των εθνικών ομάδων. Η ΕΠΟ του Γκαγκάτση είχε πάμπολλα "εσωτερικά". Στάθηκε όρθια λόγω εθνικής και Ρεχάγκελ. Η ΕΠΟ του Πιλάβιου επίσης, στις εποχές Πατέρα – Μαρινάκη. Στάθηκε όρθια λόγω της επιλογής Σάντος – οργανογράμματος/νοικοκυροσύνης στα των εθνικών ομάδων. Η ΕΠΟ του Γιώργου Σαρρή που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι πως θα κερδίσει ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη  και πως θα κανονίσουμε να στείλουμε κάποιο καλό παλικάρι να διαιτητεύσει τα παιχνίδια του, πλέον δύσκολα θα ισορροπήσει στο τεντωμένο σκοινί.

Έχουμε και το κόλλημα Ρανιέρι με τους Ταχτσίδη, Σάμαρη που δεν το καταλαβαίνω, σε τρεις αγώνες πρέπει να έχουν συνολικά 120 λάθη, ένα καλό φάουλ που να σημαδεύει κεφάλια δεν έχει κάνει ο Ταχτσίδης, αντίθετα ότι περιστέρι πετάει το έχει κατεβάσει. Από την άλλη όπως και τα κόρνερ του Σάμαρη που όταν τα χτυπάει σου έρχεται στο μυαλό γιδοβοσκός που χτυπάει πέτρες με το πόδια του....

Το  μεγαλύτερο θέμα είναι να μάθεις μπάλα στον Έλληνα ποδοσφαιριστή που λόγω ελληνικής νοοτροπίας και lifestyle νομίζει ότι με τη φράντζα του και τα τατουάζ του έχει πιάσει τον ταύρο από τα @@@@@.

Το έχω ξαναπεί και θα το πω πάλι. ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν έχουμε ποδοσφαιριστές για να υποστηρίξει ο Ιταλός το εγχείρημά του.

Αυτό που θέλει να κάνει ο Ρανιέρι προϋποθέτει παίχτες τρεχαλητές, κουβαλητές. Δεν έχεις κανένα Έλληνα ποδοσφαιριστή με αυτά τα χαρακτηριστικά, αντίθετα φέρνεις τον Ταχτσίδη από την Βερόνα επειδή έβαλε ένα γκολ. Το παλικάρι φωνάζει από μακριά ότι δεν το έχει, ότι δεν μπορείς να βασιστείς επάνω του για να βγάλει έναν αγώνα. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να βρίσκεται στην ομάδα για τρίτη αλλαγή στο 90'....
Από την άλλη ο Σάμαρης που το παλικάρι το μόνο που γνωρίζει είναι να πέφτει για να πάρει κάποιο φάουλ, θα μου πείτε και ο κάρα το έκανε αυτό, ναι αλλά ο κάρα ήξερε πολλά καντάρια μπάλα ενώ το νέο παλικάρι (Σάμαρης) ακόμα είναι στο νηπιαγωγείο...

Βάζεις τον Καρέλη βασικό επειδή έβαλε ένα γκολ με την Φινλανδία, αλλά στον υπόλοιπο αγώνα σερνόταν.

Έφυγε αμέσως για την Ιταλία και θα γυρίσει πάλι μερικές ημέρες πριν τον αγώνα με τα Νησιά Φερόε για να καλέσει τους παίχτες. Αλήθεια γιατί δεν μένει στην Ελλάδα να παρακολουθήσει κάποιους παίχτες καινούργιους;

Γενικά οι νέοι παίχτες δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο, αφου σε καμία ομάδα που παίζουν δεν αντιμετωπίζονται ως παιχταράδες , αλλά ως ρολίστες η παίχτες ειδικού σκοπού....

Το ότι δεν χρησιμοποιήθηκε στο β΄ μέρος ΟΥΤΕ ο Μάνταλος ΟΥΤΕ ο Φορτούνης (θα μπορούσαν να παίξουν αμφότεροι), ώστε να πάρει η εθνική σουτ, ενέργεια, ντρίμπλα, πάσα είναι τρομακτικό! Δεν ξέρω, μπορεί να ήταν χειρότεροι και από τον Μήτρογλου που λογικά έκανε το ματς-ναδίρ της καριέρας του. Η’ και από τον Μανωλά, που ίσως κατάλαβε χθες τι σημαίνει "δεν πρέπει να υποτιμώ κανέναν" με αντίπαλο τον Λάφερτι, τον "Χαριστέα" της Βορείου Ιρλανδίας. Όμως γκολ χωρίς ικανούς χαφ δεν βάζει μια ομάδα αν δεν διαθέτει επιθετικούς που μπορούν να χτίσουν μόνοι τους φάσεις. Και ειδικά σε μια ομάδα που ούτως ή άλλως δεν διαθέτει πληθώρα δημιουργικών μέσων και της λείπουν οι Κονέ – Λάζαρος, ποδοσφαιρικά ήταν «εγκληματική» η μη χρησιμοποίηση ενός εκ των δύο στο αρχικό σχήμα και αμφότερων στο β΄ ημίχρονο για να διορθωθεί η εικόνα.

Σιχαίνομαι να λέω "τα έλεγα εγώ" αλλά τα έλεγα εγώ μετά τη Φινλανδία. Τότε που κάποιοι αντιμετώπισαν ως κάτι φυσιολογικό το 1-1 και είχαν μια συγκρατημένη ικανοποίηση, άλλοι είδαν με καλό μάτι το 5-3-2 που προέκυψε στη διάρκεια του ματς και το απέδωσαν στη "σκέψη του Ρανιέρι να κάνει την ομάδα πιο επιθετική" και άλλοι άπλωσαν ασπίδα προστασίας μπροστά από τον κόουτς, που είναι καινούργιος και δεν είχε χρόνο να δουλέψει με τους διεθνείς και ούτε φιλικά δεν πρόλαβε να παίξει (του είπαν από την ΕΠΟ να παίξουμε με την Κύπρο αλλά εκείνος δεν ήθελε).

Α, να μην ξεχάσω, ορισμένοι επικαλέστηκαν και τις απουσίες και τους τραυματισμούς. Μόνο που μετά από τον Φαν Μπάστεν του Ελσίνκι μας γλέντησε και ο Μαραντόνα του Μπέλφαστ. Και ελπίζω τώρα, χωρίς κανένα κίνδυνο να κατηγορηθεί κανείς για εθνική μειοδοσία και να χαρακτηριστεί ως εχθρός του Έθνους, να καταλαβαίνουμε πλέον ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.

Το ένα μέρος του προβλήματος, είναι το βαθμολογικό: ένας βαθμός σε τρία παιχνίδια, δυο ήττες εντός έδρας, στην τελευταία θέση του πίνακα παρέα με τα Φερόε - έτσι όπως τα κάναμε το μεταξύ μας παιχνίδι θα χαρακτηρίζεται "ντέρμπι". Σε όμιλο όπου περνάνε οι δυο πρώτοι και ο τρίτος ίσως πάει σε μπαράζ, κινδυνεύουμε πλέον ρεαλιστικά, πραγματικά, αληθινά να μην ήμαστε ούτε τρίτοι. Κινδυνεύουμε να βιώσουμε μια μεγάλη αγωνιστική ξεφτίλα, τερματίζοντας πίσω από ομάδες που ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν περίμεναν να μας προσπεράσουν, ούτε να ψελλίσουν τις λέξεις "Euro" και "Μουντιάλ" δεν είχαν τολμήσει ποτέ.  

Το άλλο μέρος του προβλήματος, είναι και το πιο σημαντικό και ταυτόχρονα σύνθετο - έχει να κάνει με θέματα ψυχολογίας και εμπιστοσύνης.

α) Των παικτών προς τους εαυτούς τους, τους συμπαίκτες τους και τον προπονητή. Κανείς δεν τραβάει, κανείς δεν βγαίνει μπροστά, μιλάμε για μια ομάδα χωρίς ηγέτη αλλά και χωρίς μια ισχυρή προσωπικότητα που να εμπνέει σεβασμό, που να βάλει μια φωνή και να τον ακούσουν οι υπόλοιποι.

β) Του κόσμου προς την ομάδα συνολικά. Αυτό που είδαν όσοι πήγαν, σίγουρα θα τους αποτρέψει από το να ξαναπάνε σύντομα και όσοι είδαν το ματς από την τηλεόραση, όχι στο γήπεδο δεν θα πάνε, αλλά ίσως ούτε την τηλεόραση να μην ανοίξουν την επόμενη φορά.

γ) Του προπονητή προς τον εαυτό του σε πρώτη φάση, αν δηλαδή έκανε καλά που ανέλαβε αυτή τη δουλειά ή όχι και εν συνεχεία προς τους παίκτες του - ποιους καλεί, ποιους δεν καλεί και τι πρέπει να αλλάξει. Αλλά τι να αλλάξει και πόσες αλλαγές ακόμα να κάνει;

Σε τρεις αγώνες έχει αλλάξει τα πάντα σε πρόσωπα και σχήματα, από τον έναν επιθετικό φτάσαμε στους τέσσερις με τους Βορειοιρλανδούς (4-4-2 ήταν στα χαρτιά αλλά και 4-2-4 να το πεις δεν θα σε κακοχαρακτηρίσει κανείς), έβαζε και έβγαζε παίκτες δείχνοντας να είναι σε πανικό και να μην ξέρει τι να κάνει. Τη δική του τρικυμία την μετέφερε και στο χορτάρι του "Καραϊσκάκης" και στα μυαλά των παικτών του. Κι αν είσαι παίκτης και βλέπεις πελαγωμένο τον προπονητή σου, τον "καπετάνιο" και ταυτόχρονα λείπει κι η μεγάλη προσωπικότητα από την 11άδα, τότε η πρώτη σου σκέψη είναι να βουτήξεις στο νερό για να γλιτώσεις κι όχι να προσπαθήσεις να στρίψεις το καράβι για να μην πέσει στα βράχια.

Η πρόκριση θα παιχθεί σε 5 ματς. Εντός με Ουγγαρία – Φινλανδία και εκτός με Β. Ιρλανδία – Ρουμανία – Ουγγαρία. Πέντε, όχι επτά. Τους αγώνες με τις Νήσους Φαρόε τους αφαιρώ, λογικά όλοι οι "ενδιαφερόμενοι" θα πάρουν έξι βαθμούς στα δύο ματς με αυτό τον αντίπαλο. Αν η εθνική δεν νικήσει στις 14 Νοεμβρίου τη Νο 179 (σε σύνολο 208 ομάδων) ομάδα, ο Κλάουντιο Ρανιέρι θα αποχωρήσει. Μέχρι τις 29 Μαρτίου 2015 που θα… ξαναπαίξουμε (με τους Ούγγρους εκτός έδρας) υπάρχει μπόλικος χρόνος για να βρεθεί και να «μάθει» ο διάδοχός του.

Ένα μόνο δεν είχα ξαναδεί", που θα έλεγε κι ο συμπαθέστατος Αντώνης Αντωνίου της γνωστής διαφήμισης: "την Εθνική να χάνει εντός έδρας 0-2 από τη Βόρεια Ιρλανδία". Και θα συμπλήρωνα με τη σειρά μου "...χωρίς ουσιαστικά να κάνει φάση και λίγους μήνες μετά το Μουντιάλ και την πρόκριση στους 16".