Το δίπλα κελί, ρε μάγκα....

Δεν τα βγάζεις πέρα με μυαλά. Τόσες αποθήκες, τόσες κρύπτες, τόσα σκοτεινά κι ανήλιαγα. Πόσο μάλλον με ψυχές. 

Μια οικογενειακή ιστορία δολοφόνων. Ξηροί. Τέτοια πετυχησιά! Πού να βρω άκρη; Πού να μπεις και συ στον κόπο, Χριστόδουλε...  Θέλει κόπο. Πού να τα βάλεις με το δικό σου «σύμπαν»; Θέλει @ρχίδι@. Πιο εύκολο να τα βάλεις με την ανθρωπότητα. Με τους άλλους. Με την πουτάνα την κοινωνία. Να τη χρίσεις άδικη και ξεφτιλισμένη. 

Οι άνθρωποι πρόβατα, εσύ ο μπροστάρης να τους ανοίξεις τα μάτια. Να στεγνώσεις την καρδιά σου, να πιάσεις το όπλο στο χέρι, να ντυθείς και καλά επαναστάτης και όποιον πάρει ο χάρος. Θα έβρισκες θύματα να τα βαφτίσεις καθάρματα. Θα αλειφόσουνα και με κάποια «φιλοσοφία». 

Πού να μπω στο μυαλό σου; Σάμπως μπήκες εσύ; Αφιλόξενος φαντάζομαι ο εαυτός σου. Αλλά!... Όταν έμαθα ότι το έσκασες από την άδειά σου... Το δίπλα κελί δεν το σκέφτηκες; Το πιο δίπλα, το παραδίπλα; Δεν έχεις ακούσει λυγμούς τις νύχτες; Δεν έχεις ακούσει στριγκλιές; Δεν έχεις δει την απόγνωση να χτυπάει σφυριές σε κεφάλια; Τον ήχο των κλειδιών, το τσεκάρισμα στα κάγκελα, τις ώρες που δεν σπρώχνονται με τίποτα... Εκείνο το 8 με 8. Τον φόβο, τον διαρκή φόβο... Δεν χαμπάριασες τι σημαίνει «άδεια» γι΄ ανθρώπους κλειδωμένους; Πιο ιερό από ιερό. Μια τζούρα ελευθερία. Υπέρτατο αγαθό και δώρο. Ναι, δώρο! Από μια κοινωνία... πες την άδικη, αλλά -παραδέξου- και γενναιόδωρη μέχρι σημείου αφέλειας. Ξεκλήρισες κόσμο. Εξάκις ισόβια. Δεν σκέφτηκες τις επιπτώσεις της πράξης σου πάνω στους φυλακισμένους; Τόσο στυγνά «Εσύ»;

Γέμισες μπαλώματα την ψυχή σου, το μυαλό σου, όλα ένα μπάλωμα. Το δίπλα κελί, ρε μάγκα! Πώς θα το μπαλώσεις; Στον άνθρωπο του δίπλα κελιού, τι θα πεις; Ποια «φιλοσοφία» θα προβάλεις, πάνω στο πρόσωπο αυτού, που μέτραγε μέρες για την άδεια; Σε ποια ρουλέτα έπαιξες το «τόσο δα» ανάσα ανθρώπων; Τι σόι τέρας είσαι εσύ; Ψάχνω τον κόκκο ηθικής στην άμμο της ανηθικότητάς σου. Γιατί, ο δικός μου πολιτισμός, μου δίνει περιθώριο να τον αναζητώ ακόμα και σε Ξηρούς.




Ρέα Βιτάλη