Kαταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Όλοι οι πόλεμοι, όλες οι (ωμές) στρατιωτικές επεμβάσεις των ισχυρών του πλανήτη σε αλλοδαπά έθνη έχουν γίνει στο όνομα της ειρήνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καταλύοντας έτσι κάθε υπόσταση νομικού και ανθρωπιστικού πολιτισμού και αναιρώντας δημοκρατικές ελευθερίες και ατομικά δικαιώματα, τόσο ηθικά όσο και υλικά.

Ο,τι έχει κατακτηθεί με αίμα και σκληρές μάχες εκ μέρους της κοινωνίας από τον Διαφωτισμό και εντεύθεν καταπατάται σήμερα απροκάλυπτα από το πολιτικό σύστημα που επικρατεί παγκοσμίως και δεν είναι άλλο από τον καπιταλισμό, που διώκει ανελέητα τους εργαζόμενους, επαναφέροντας σχεδόν δουλοκτητικές σχέσεις εργασιακής εξάρτησης. Εορτάζεται σήμερα επισήμως η Ημέρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. 

Τίποτα πιο υποκριτικό εκ μέρους των ισχυρών του πλανήτη, αλλά και των υποτελών τους, που ακολουθούν την ίδια πολιτική στα κράτη τους. Στην Ελλάδα των μνημονίων η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την προστασία των δικαιωμάτων σαν μια πολυτέλεια (!), εννοείται ότι αδιαφορεί για την ύπαρξή τους και τα καταστρατηγεί με περισσή αδιαφορία και πλήρη αμοραλισμό. Τα θεμελιώδη και έως πριν από λίγα χρόνια αυτονόητα δικαιώματα στην εργασία, την υγεία, την παιδεία καταστρατηγούνται, χωρίς οι κυβερνώντες να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν και χωρίς να νιώθουν τύψεις ή κάποια άλλη ενοχή απέναντι στη δημοκρατία και τους κοινωνικούς αγώνες αιώνων.

Αποτέλεσμα αυτής της απάνθρωπης πολιτικής είναι η απώλεια της αξιοπρέπειας από μεγάλο, πλέον, τμήμα του πληθυσμού. Εκεί που η κάθε μειονότητα κατάφερε να αποκτήσει νομική υποστήριξη, αίφνης χάνονται όλα και η καταπάτηση δικαιωμάτων επεκτείνεται σε πολλά κοινωνικά στρώματα, όχι μόνο σε «ιδιαίτερες» (εθνικά – κοινωνικά – σεξουαλικά – γλωσσικά) ομάδες. Πώς να γίνει σεβαστή μια τέτοια κυβέρνηση από τους πολίτες της (υπηκόους) όταν η ίδια δεν σέβεται την αξιοπρέπεια αυτών των πολιτών; Χάθηκε πλέον και το ελάχιστο όριο της αξιοπρέπειας και αυτονομίας που προσέδιδαν τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και οι ελευθερίες. 

Οι πρόσφυγες τρέμουν, οι νέοι διώκονται, οι ασθενείς αδυνατούν να έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, οι χαμηλοσυνταξιούχοι και οι άνεργοι δεν έχουν πλέον πρόσβαση σε θέρμανση, φωτισμό, στέγαση. Αυτό είναι καθαρή κρατική παρανομία και οφείλει σύμπας ο πολιτικός κόσμος να πάρει θέση ειδικά σε ό,τι αφορά το δικαίωμα του καθενός στην εκπαίδευση και την υγεία που έχουν καταστεί αδυσώπητα ταξικές. Στη χώρα αλλά και στον πλανήτη επικρατεί μια πολιτική αποκλεισμού των πολλών από τα θεμελιώδη μέσα επιβίωσης. Οι πολλοί υφίστανται τη βία των επιλογών κυβερνήσεων που υπηρετούν ένα άνισο, άδικο και γενοκτόνο πολιτικό σύστημα. 

Αρα ας αφήσουν τους υποκριτικούς εορτασμούς και ας εφαρμόσουν μια ανθρώπινη κοινωνική πολιτική.

efsyn.