Σημίτης ή Ντόρα Πρόεδρος;

Άκουσα ότι το Σπίγκελ, λέει, μας προτείνει τον Σημίτη ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας! Έτσι όπως πάμε σε λίγο ο Έλληνας Πρόεδρος θα διορίζεται από το ΔΣ της Ζίμενς. Τέλος πάντων. Αυτή η πρόταση είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, όχι για γερμανικούς, αλλά....
για απολύτως ελληνικούς λόγους.

‘Όλοι γνωρίζουν στην Ελλάδα ότι το καθεστώς Σημίτη μπορεί να χαρακτηριστεί ως η περίοδος της απόλυτης διαπλοκής κράτους και επιχειρηματιών. Ήταν η εποχή του Χριστοφοράκου και της Ζίμενς, των προμηθειών της Ιντρακόμ, των εξοπλιστικών προγραμμάτων και του Άκη. Επίσης ήταν η εποχή που οι δωροδοκίες της Ζίμενς προς το ΠΑΣΟΚ πέρασαν μέσα από τον Θόδωρο Τσουκάτο, τον άμεσο συνεργάτη του πρωθυπουργού.

Θα μου πείτε, μα είναι υπεύθυνος ο Σημίτης επειδή ο πρώτος υπουργός του έπαιρνε μίζες και επειδή ο συνεργάτης του έπαιρνε χρήματα από τη Ζίμενς για τα ταμεία του κόμματος; Είναι υπεύθυνος ο πρωθυπουργός επειδή τα υποβρύχια είναι χαλασμένα ή επειδή η Ελλάδα βούλιαξε σε χρέος 60 δισ. από το φαγοπότι της ολυμπιάδας; Είναι υπεύθυνος επειδή και άλλος του υπουργός Αμύνης κατηγορήθηκε και αυτός για μίζες από δημοσιεύματα στο εξωτερικό;

Όχι, φυσικά, δεν είναι καθόλου υπεύθυνος. Ποινικά, εννοώ. Είναι όμως απολύτως υπεύθυνος πολιτικά. Διότι ανεύθυνος είναι μόνον ένας βασιλιάς. Πρωθυπουργό ανεύθυνο δεν έχω ξανακούσει. Αλλά ας υποθέσουμε ότι δεν φταίει ο άνθρωπος. Θα τον κάνουμε και Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Θα του πούμε και μπράβο από πάνω; Δεν είναι κάπως παράταιρο;

Οι Γερμανοί ίσως να θέλουν για Πρόεδρο τον Σημίτη για δικούς τους λόγους, τους οποίους όμως δεν αντιλαμβάνομαι. Ίσως να τον θυμούνται από τότε που κυνηγούσε κούρδους πράκτορες στην Αφρική, προς χάριν της Τουρκίας. Ή πάλι ίσως να θυμούνται την υπέροχη ατάκα του, μετά τη στρατιωτική ήττα της Ελλάδας στα Ίμια: «ευχαριστώ την κυβέρνηση των ΗΠΑ». Ίσως γι’ αυτήν τη θαρραλέα δήλωση να τον θέλουν για πρόεδρο. Επειδή δεν είναι αχάριστος. Αυτό είναι ενδεχομένως ένα προσόν που ίσως χρειαστεί ο μελλοντικός μας πρόεδρος.

Αλλά τώρα ο Σημίτης δεν έχει καιρό για προεδρίες. Είναι απασχολημένος να συγκροτήσει την κεντροαριστερά, μαζί με άλλους 58 γνωστούς κεντροαριστερούς. Δύσκολο όμως το εγχείρημα. Διότι και όλους τους κεντροαριστερούς των Αθηνών να μαζέψεις, συν της Θεσσαλονίκης και τους αποδήμους στο Βερολίνο και τη Νέα Υόρκη, δύσκολο να κάνεις ταμείο. Το κοινό αυτό πλέον είναι πολύ ισχνό, λόγω του ότι το έχει χτυπήσει η κρίση. Και έχει αλλάξει στρατόπεδο. Δεν πιστεύει πλέον στο μνημόνιο, στο οποίο πιστεύουν ευλαβικά οι 58 κεντροαριστεροί, ως βιβλικό κείμενο. Το κεντροαριστερό κοινό πιστεύει μόνον στο μηδενικό τραπεζικό του βιβλιάριο. Και έχει πάει σούμπιτο στον Σύριζα. Δυστυχώς για τους 58 κεντροαριστερούς, οι οποίοι απ’ ό,τι βλέπω είναι συγγραφείς, το κοινωνικό στρώμα στο οποίο απευθύνονται δεν υφίσταται πλέον. Αν έχουν απορίες, μπορούν να ρωτήσουν και τον Ρέσλερ.

Και αφού έκανα αστραπιαία αυτές τις πολύπλοκες σκέψεις, μετά άκουσα την Ντόρα να λέει στον ΣΚΑΪ ότι καθήκον μας, όλων ημών των Ελλήνων, είναι να καταπολεμήσουμε τον λαϊκισμό! Αυτό σημαίνει πολιτικός με αίσθηση της πραγματικότητος. Πας δηλαδή στο καφενείο, μπαίνεις μέσα και ρωτάς: «παιδιά, μήπως έχετε κανένα πρόβλημα τελευταία, μήπως και το λύσουμε»; «Έχουμε…», σου απαντάνε όλοι μαζί από τα τραπέζια. «Τον λαϊκισμό! Αλλά μόνον η Ντόρα είναι εις θέσιν να μας σώσει από αυτόν».

Εξάλλου, το ίδιο ακριβώς πρόβλημα εντόπισαν και οι 58: τον λαϊκισμό. Μα πώς δεν το είχε σκεφτεί κανένας ίσαμε τώρα; Ο μισθός που πέφτει στο μηδέν δεν είναι θέμα, το αντιμετωπίζεις αυτό το ζήτημα «εν καιρώ», με την ανταγωνιστικότητα που θα ανέβει. Με τον λαϊκισμό όμως; Πώς να ξεφύγεις; Αυτό είναι δύσκολο να το λύσεις, διότι χρειάζεται γνώση. Χρειάζονται 58 επιστήμονες και αν.

Και έτσι, σε αυτές τις βαθιές πολιτικές σκέψεις του Σπίγκελ, των 58 και της Ντόρας, μπορούμε να προσθέσουμε και τη δική μου συμβολή: Πρόεδρος όχι ο Σημίτης, αλλά η Ντόρα. Ούτως ώστε να γλιτώσουμε πλέον στα σίγουρα, άπαξ και δια παντός. Από τον λαϊκισμό.



του Απόστολου Διαμαντή
Ο Απόστολος Διαμαντής είναι Πανεπιστημιακός και συγγραφέας.