«Ο Κασιδιάρης, σας είπα, είναι φίλος μου»...

Μπουχτισμένος, όπως όλοι μας, με την εφιαλτική τροϊκανή επικαιρότητα, κατευθύνθηκα προς την τράπεζα, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, ανακουφισμένος που έστω και καβγαδίζοντας για τους κλειστούς δέκτες, είχα νωρίτερα αποφύγει....
σπίτι μου τη «μαυρίλα» των τηλεοπτικών πρωινάδικων.
Ήθελα, προφανώς, να είμαι ευδιάθετος κι έμεινα το ίδιο ατάραχος στη θέα της «ουράς» που με περίμενε, ενός μπουλουκιού ηλικιωμένων στην είσοδο της τράπεζας, για να λάβουν τη σύνταξη του ΤΕΒΕ.

Εις μάτην, όμως. Δεν πίστευα στα μάτια μου, βλέπω μπροστά μου, σαν πλησιάζω, ένα πλήθος εν εξάλλω να τσιρίζει -«λεβέντη μας», «σωτήρα μας», «έλα να καθαρίσεις την Αθήνα»- γύρω από έναν καθιστό στο μαρμάρινο στηθαίο συνομήλικό τους, γεροδεμένο και αθλητικό τύπο, που μιλούσε στο κινητό. «Και δήμαρχος σύντομα!», ευχήθηκε εκείνος στο τέλος και, αφού έριξε ένα βλέμμα όλο κομπασμό τριγύρω στην... ομήγυρη του, είπε: «Ο Κασιδιάρης, σας είπα, είναι φίλος μου». Ανώφελη η όποια αντίδραση -όπως της νεαρής που ψέλλισε «κούνια που σας κούναγε» και κατευθύνθηκε οργισμένη στο ΑΤΜ- μπροστά σ' αυτό το φανατισμένο τσούρμο, που ο Πολύδωρας ασθμαίνων είχε προ καιρού φροντίσει να... καλοπιάσει.

Ο διαπεραστικός ήχος της σειρήνας του ασθενοφόρου, που περνούσε εκείνη τη στιγμή -τι σημειολογία και αυτή!- σαν να έκανε πιο έντονο το σφίξιμο στο στομάχι και καλούσε για αφύπνιση. Πριν να είναι αργά...

"Πολιτικά Παρασκήνια"
enet.gr