Κράτος σε διάλυση: Έστειλαν καρκινοπαθή να αγοράσει σύριγγα για να τις κάνουν παρακέντηση στο νοσοκομείο Πατρών.



Ο λαλίστατος Σαλμάς είναι ακόμα στη θέση του η παραιτήθηκε ;

Νεαρή Αγρινιώτισσα, καρκινοπαθής, ήταν να κάνει προχθές παρακέντηση σε νοσοκομείο των Πατρών. Δύσκολες καταστάσεις. Με πόνο και με κόστος, ψυχικό και οικονομικό. Το κράτος, βλέπετε, «έκοψε» ακόμη και τα έξοδα μετακίνησης... Πήγε, λοιπόν, στο προκαθορισμένο ραντεβού για την παρακέντηση, το νοσοκομείο όμως δεν είχε σύριγγες!!! Και οι αθεόφοβοι.... έστειλαν την ασθενή να βρει φαρμακείο και να αγοράσει η ίδια την ειδική σύριγγα, με την οποία μετά θα της έκαναν την παρακέντηση... Η εν λόγω σύριγγα βέβαια κοστίζει 31 ευρώ! 

Και ρωτάμε: Αν η ασθενής δεν είχε τα χρήματα αυτά μαζί της, τι θα γινόταν; Προφανώς δεν θα έκανε την παρακέντηση, με όσες συνέπειες θα είχε αυτό στην υγεία της. Θα έπρεπε να αναβληθεί η εξέταση για άλλη φορά, να επιστρέψει στο Αγρίνιο, να ξοδευτεί ξανά για να πάει στην Πάτρα κ.ο.κ. Ποιος νοιάζεται όμως; Σίγουρα όχι το ελληνικό κράτος, που για πολλοστή φορά μας υποχρεώνει να πούμε ότι, εν τέλει, ούτε «κράτος» είναι... ούτε και «ελληνικό».

Και μια δεύτερη απίστευτη ιστορία σε ένα κράτος υπό κατάρρευση. Μήνες επί μηνών έτρεχε ο αναγνώστης της εφημερίδας "Συνείδηση" να φτιάξει τα χαρτιά του για τη σύνταξή του. Ένσημα και από ΙΚΑ και από ΟΑΕΕ... δηλαδή μπέρδεμα κανονικό. Κατάφερε ο άνθρωπος να το ξεμπερδεύσει το πράγμα, τρέχοντας και παρακαλώντας!!! Αφού, λοιπόν, ολοκληρώθηκαν τα πάντα, ο σχετικός φάκελος στον ΟΑΕΔ Πατρών πέρασε τελικά απ' το πρωτόκολλο στις 18 Ιανουαρίου.

Το μόνο που έμενε ήταν να ταχυδρομήσουν το φάκελο στον ΟΑΕΔ Αγρινίου και να τελειώνει η ιστορία. Επειδή όμως το κράτος έχει πτωχεύσει, επειδή ο ΟΑΕΔ Πατρών δεν πλήρωνε τα ΕΛΤΑ (έτσι του είπαν του ασφαλισμένου) η σύμβαση διεκόπη και δεν υπήρχε φυσικά κανείς να μεταφέρει το φάκελο. Τρεις μήνες δηλαδή πρόσθετη καθυστέρηση, επειδή δεν υπήρχε ταχυδρόμος να φέρει το φάκελο. «Να πληρώσω εγώ κούριερ να το στείλετε», έλεγε ο πολίτης. «Δεν γίνεται», του απαντούσαν. «Να έρθω μόνος μου να τον πάρω», ξανάλεγε. «Ούτε αυτό γίνεται», του απαντούσαν. Εν τω μεταξύ, ο χρόνος περνά, ο άνθρωπος χάνει συντάξεις και φυσικά κανείς δε νοιάζεται και κανείς δεν πρόκειται να τον αποζημιώσει.

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια