H οικονομία δεν είναι economy...

Ο κ. Πάγκαλος, ο άνθρωπος που ως Υπουργός αναγκάσθηκε να ζητήσει συγγνώμη απ' τους Γερμανούς επειδή τους χαρακτήρισε «γίγαντες με μυαλό νάνου» (χαρακτηρισμός που αφορούσε τους Ναζί), συνιστά σήμερα στους Ελληνες υπακοή στη Γερμανική κυβέρνηση και τα όρντινα των Τραπεζών που υπηρετεί. Αντιθέτως ο «Σπήγκελ» φιλοξενεί άρθρο του Γερμανού Ιστορικού της Οικονομίας Αλμπερτ Ριτζλ, ο οποίος αναφέρεται στις απλήρωτες (στην Ελλάδα) Γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις και στο αυτονόητο δικαίωμα της χώρας μας να εγείρει τις ανάλογες διεκδικήσεις. Για κολοσσιαία πλέον ποσά. 


Ως φαίνεται....
τη Γερμανία τη στοιχειώνουν τα χρέη. Το μεν όταν χρωστάει. Οπως με τις εξοντωτικές πολεμικές αποζημιώσεις που της επεβλήθησαν απ' την Αντάντ με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, οδηγώντας έτσι στην κατάρρευση τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και στην άνοδο του ναζιστικού κινήματος. Το δε όταν της «χρωστάνε». Οπως με τον πακτωλό χρημάτων κυρίως εξ Αμερικής την εποχή του Ψυχρού Πολέμου διά του οποίου δημιουργήθηκε το μεταπολεμικό «γερμανικό θαύμα»...


Το τραγικό σήμερα είναι ότι όχι η Γερμανία, αλλά όλη η Ευρώπη, αρχίζει να θυμίζει Δημοκρατία της Βαϊμάρης...
Ας δεχθούμε για την οικονομία της συζήτησης ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου θα «επετύγχανε»!
Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν βεβαίως καλό για τον λαό, θα ήταν όμως καλό για την πλουτοκρατία και συνεπώς για την «πατρίδα», υπό την έννοια που της δίνουν τα ντόμπερμαν της προπαγάνδας.


Ομως -και πάλι για την οικονομία της συζήτησης- ας δεχθούμε ότι η ευόδωση του έργου αυτής της κυβέρνησης είναι ευκταία απ' όλους μας. Τότε
η τυχόν επιτυχία της κυβέρνησης Παπαδήμου δεν θα ήταν μια δραματική αποτυχία της δημοκρατίας;
Εκτός κι αν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. (Αλλά και σε αυτή την περίπτωση η δημοκρατία θα ήταν πάλι συντετριμμένη. Αυτήν τη φορά ηθικώς)...
Με δυο λόγια στην περίπτωση της δοτής κυβέρνησης Παπαδήμου η δημοκρατία ηττάται με διττό τρόπο: πρώτον αποτυγχάνει η ίδια να αντιμετωπίσει τα προβλήματά μας και δεύτερον παραδέχεται αυτή την αποτυχία της,


αποδεχόμενη ότι μια κυβέρνηση χωρίς λαϊκή εντολή, χωρίς τη δεδηλωμένη (με την αυθεντική της έννοια) απ' το Κοινοβούλιο, μια κυβέρνηση που λογοδοτεί σε Ξένες Δυνάμεις, μπορεί να 'ναι πιο
αποτελεσματική απ' τη δημοκρατική νομιμότητα και πιο αναγκαία.
Αν δεχθούμε αυτό το «αναγκαία» με την απόλυτη έννοια του «ανάγκα και οι θεοί πείθονται» καταλήγουμε να δεχθούμε ότι υπό το κράτος της ανάγκης η δημοκρατία μπορεί να πηγαίνει για ύπνο.


Ομως, στην περίπτωση που παραδεχόμαστε τη χρησιμότητα μιας «έκτακτης κυβέρνησης σωτηρίας», μάλιστα με «έκτακτες εξουσίες», παραδεχόμαστε και νομιμοποιούμε την έννοια (και την πρακτική) της δικτατορίας.
Η δικτατορία, έτσι όπως την εννοούσαν οι Ρωμαίοι, όταν «υπέρτατος νόμος ήταν η σωτηρία της πατρίδας», οδήγησε στην παροδική ή οριστική κατάλυση της δημοκρατίας και, κατ' ακολουθίαν, στην έκπτωση της πατρίδας σε λάφυρο για τους Δυνατούς.
Είτε ο δικτάτωρ ήταν ευγενής και καλών προθέσεων πατριώτης, όπως ο Κιγκινάτος, είτε κατσαπλιάς αριστοκράτης, όπως ο Σύλλας, είτε «δημοκρατικός» ποπουλιστής όπως ο Μάριος, είτε λαοπλάνος δημαγωγός όπως ο Καίσαρας, η δημοκρατία με κάθε δικτατορία ακρωτηριαζόταν ώσπου έσβησε.


Είναι η κυβέρνηση Παπαδήμου δικτατορική;
Πάντως δεν είναι δημοκρατική.
Κι οπωσδήποτε είναι ένα μόρφωμα που φτύνει στο πρόσωπο τη λαϊκή εντολή -όχι μόνον κατά τη σύνθεσή της, ο Βορίδης με τον Βενιζέλο αγκαλιά, αλλά και εις ό,τι αφορά τη στόχευσή της -κυρίως αυτό!
Το πρόγραμμα αυτής της κυβέρνησης δεν έχει υποβληθεί προς έγκριση στον λαό - ούτω πώς οι αποφάσεις και οι ενέργειές της είναι παράνομες και αντισυνταγματικές.
Πλην όμως, το πιο εξοργιστικό
και αντιδημοκρατικό- σε αυτή την κυβέρνηση βρίσκεται στην ουσία της ίδιας της της σύστασης ως μιας κυβέρνησης ανδρεικέλων που αρύεται τη «νομιμότητά της» αναλόγως της υπακοής της στις Ευρωπαϊκές και Διεθνείς Τράπεζες και της υποταγής της σε πολιτικούς σχεδιασμούς Ξένων Δυνάμεων, στις οποίες ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να αντιλέξει, πόσω μάλλον να ελέγξει.


Η Ελλάδα, με αποκλειστική ευθύνη του Παπανδρέου την οποίαν αποδέχθηκε ο κ. Παπαδήμος με τη στήριξη του κ. Σαμαρά και του κ. Καρατζαφέρη, δεν συμμετέχει πλέον στην Ενωση ως ίση inter pares, αλλά ως προτεκτοράτο, ως «πεδίο βολής που ασκούνται βρίζοντας ξένοι» τοκογλύφοι, ως ένας δοκιμαστικός σωλήνας όπου η σαπισμένη αστική τάξη της εποχής μας πειραματίζεται για μια «Μαύρη Ευρώπη», Οργουελιανή και Καφκική.


Ετσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα το δράμα για την Ελλάδα, αν εξαιρέσουμε την πιθανότητα ενός από μηχανής θεού, έχει μόνον δράκους: αν η κυβέρνηση Παπαδήμου «πετύχει», η θέση μας στην ευρωπαϊκή new order (με την έννοια της ορδής) είναι εξασφαλισμένη· αν δε η Ευρωζώνη αυτοανατιναχθεί, θα έχουμε καταστραφεί το ίδιο...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 28.ΧΙ.2011 stathis@enet.gr