Βρετανία Αμερική και Γαλλία μοίρασαν τα κέρδη από τη Λιβύη.

του ΚΩΣΤΑ HΣΥΧΟΥ

ΛΙΒΥΗ: ΈΝΑ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ...


Η Βρετανική κυβέρνηση ανακοινώσε ότι θα παρακρατήσει 1,6 δις. δολάρια από τα δεσμευμένα περιουσιακά στοιχεία της Λιβύης για την βοήθεια που «θα» προσφέρει στο νέο μεταβατικό καθεστώς για την «ανθρωπιστική βοήθεια» που θα αποστείλει. Η Ιταλική....
πετρελαϊκή εταιρία «ΕΝΙ», έχει ήδη υπογράψει με την «μεταβατική κυβέρνηση» νέα πιο προσοδοφόρα συμβόλαια εκμετάλλευσης του πετρελαϊκού πλούτου , αφού και προπολεμικά την εποχή της «Τριπολιτάνιας» ( ιταλικό προπολεμικό προτεκτοράτο) είχε το μονοπώλιο της ενεργειακής εκμετάλλευσης της χώρας.

Οι ΗΠΑ, μέσω της γνωστής "Halliburton", αφού τα τελευταία χρόνια το καθεστώς Καντάφι είχε αναθερμάνει τις σχέσεις του με τις ΗΠΑ, θα επιδοθεί στη συνέχιση των έργων υποδομής στα διυλιστήρια αλλά και ενδεχόμενα να δώσει σκληρή μάχη για την εκμετάλλευση του πλούσιου υδροφόρου ορίζοντα τις χώρας ( υπολογίζεται σε 35 εκ. κυβικά) με την Γαλλική πολυεθνική "Lyonnais'' να προπορεύεται στη μάχη της εκμετάλλευσης. Ταυτόχρονα η Γαλλική Τοτάλ και η British Petroleum, θα εντείνουν τη «νέα μοιρασιά» στα πετρελαϊκά κοιτάσματα, επωφελούμενη την σημερινή συγκύρια, ώστε να έχουν προνομιακά δεδομένα στα πλούσια κοιτάσματα ουράνιου στο νότο της χώρας. Όλα αυτά είναι ένα μικρό δείγμα της σχεδιασμένης λεηλασίας της Λιβύης από τους «νικητές». Εν κατακλείδι, οι ΗΠΑ, Μεγ. Βρετανία, Κατάρ, Γαλλία, Ιταλία, Τουρκία, κλπ. και οι «ουραγοί» βεβαία, όπως και η χώρα μας, ετοιμάζονται για τα μεγάλα και μικρά deals, που σε καμιά περίπτωση δεν θα φέρουν μια «αραβική άνοιξη» αλλά μια νέα υπερ-κερδοφορία για τα γεράκια του πολέμου και των εταιριών χορηγών του πολέμου.

Η προσπάθεια των ΗΠΑ να στρατιωτικοποιήσουν την Λιβύη με την ίδρυση της «Αφρικομ» ( νέα στρατιωτική διοίκηση στην Αφρικανική ήπειρο) είναι στην ατζέντα των νέων εγγυητριών δυνάμεων που θα φέρουν την «δημοκρατία». Η άριστη γεωπολιτική θέση της Λιβύης στο κέντρο της Β. Αφρικής, στην Μεσόγειο, στην κεντρική Αφρική, δίνει άπειρες δυνατότητες μεγαλύτερης στρατιωτικής και οικονομικής διείσδυσης για τη Δύση. Δεν είναι τυχαία η εχθρική στάση της Ν. Αφρικής, ηγετική δύναμη της Ένωσης Αφρικανικών κρατών, και άλλων χώρων της ηπείρου που ανησυχούν για της επικίνδυνες προοπτικές που έρχονται στον ορίζοντα.

Η δύσκολη αντιφατική κοινωνική, φυλετική, θρησκευτική σύνθεση του πληθυσμού που έδωσε σκληρή μάχη για να αποτινάξει την τυραννία Καντάφι, αποτελεί ένα μεγάλο πολιτικό πάζλ για τους περισσότερους αναλυτές. Η στρατιωτική εμπροσθοφυλακή που εισέβαλλε στην Τρίπολη από μεριάς των ανταρτών, είχε επικεφαλής της αφρόκρεμα της Αλ-Καιντα. Ένα μίγμα ακραίου θρησκευτικού φονταμενταλισμού. Από την άλλη ηγέτες που ήταν πιστοί στο καθεστώς Καντάφι και άλλαξαν στρατόπεδο στο «παρά πέντε» και ηγούνται σήμερα στην μεταβατική κυβέρνηση, ενώ ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, που αναζητά πραγματικές δημοκρατικές κοινωνικές και πολιτικές δομές με το στοιχείο της οικονομικής δικαιοσύνης και οι παραδοσιακές φυλετικές συμμαχίες θα συνεχίζουν να αποτελούν συστατικό στοιχείο της νέας πολιτικής πραγματικότητας. Όλα αυτά δημιουργούν τεραστία ερωτηματικά για την «επομένη μέρα». Η έλλειψη πολιτικής συνοχής και ιδεολογικής ομοιογενείας αφήνει ακόμα μεγάλα ερωτηματικά εάν οι εμφύλιες συγκρούσεις θα συνεχιστούν.

Μια αριστερά που είναι διεθνιστική και έχει ταξικές αναφορές, θα πρέπει να έχει μια σοβαρή ιστορική ανάλυση της ιστορικής μετάλλαξης του καθεστώτος από εθνικό-απελευθερωτικό στην δεκαετία του ΄60 έως σήμερα. Η μονομανία της εξουσίας, η οικογενειοκρατία, η έλλειψη κάθε δημοκρατικής δομής, η διαφθορά, δεν μπορούν σήμερα να είναι το άλλοθι για την αποδοχή μιας «άγριας πολεμικής σταυροφορίας» της Δύσης με έναν ΟΗΕ, που βγάζει ψηφίσματα με πολλαπλές ερμηνείες και χρήσιμες αναγνώσεις», ώστε απλά να θεωρούμε και εμείς ως «κοσμοπολίτες» ότι «θριάμβευσε» η δημοκρατία και η Ε.Ε. «έκανε το χρέος της». Η ανάγκη μιας ουσιαστικής συνάντησης στις δυο όχθες της μεσόγειου, για να αποτραπεί να γίνει μια «Νατοϊκή λίμνη», για μια κοινή ατζέντα ενός νέου διεθνισμού της Αραβικής αριστεράς και της Ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι αναγκαία όσο ποτέ. Ο νέος διεθνισμός της εποχής μας δεν μπορεί παρά να είναι αντιιμπεριαλιστικός, αλληλέγγυος, ανθρώπινος και ειρηνικός.

πηγή