Η επανάσταση άργησε μια μέρα

γράφει ο Βαγγέλης Χανιώτης

Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω,
απάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ...
Εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,
κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τις πω.

Γεώργιος Σουρής 
Είναι πράγματι ένα παράξενο είδος ανθρώπου ο νεοέλληνας. Στο σημείο αυτό είναι τραγικό αποτέλεσμα πως σε κάθε απόπειρα κριτικής αυτού του λαού, μονίμως προβάλλεται ως απολογητικό επιχείρημα «οι ένδοξοι πρόγονοι», οι «ήρωες», «το φιλότιμο» κτλ. 

Έτσι για μια ακόμη φορά.....
στην σύγχρονη νεοελληνική ιστορία γινόμαστε μάρτυρες άλλης μιας ιλαροτραγωδίας με κωμικό πρωταγωνιστή τον περιβόητο... «κυρίαρχο λαό». Ένας λαός που από το 1974 μέχρι και σήμερα, κανένας άλλος ορισμός δεν μπορεί να τον χαρακτηρίσει σαφέστερα παρά αυτός του «πανηγυρτζή». 


Ένας λαός φτιαγμένος για πανηγύρια, είτε αυτά είναι εκλογές, είτε είναι ποδόσφαιρο, είτε είναι Eurovision, είτε είναι Ολυμπιακοί αγώνες, είτε είναι η ΟΝΕ, είτε είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε η οποιαδήποτε άλλη κοινωνική παρακμή, η οποία όχι μόνο ανάγεται σε μέγα γεγονός, αλλά επιπλέον πολιτικάντηδες, δημοσιογράφοι, και τηλεοπτικά παράσιτα του προσδίδουν και χαρακτηριστικά «εθνικού αγώνα»!


 Για μια ακόμη φορά γινόμαστε μάρτυρες αυτής της κωμικοτραγικής κατάστασης. Όπως τον Ιούλιο του 1974 ένας όχλος πανηγύριζε για την «αποκατάσταση της δημοκρατίας» (την ώρα που στην Κύπρο χυνόταν ελληνικό αίμα), έτσι και ημέρα ένας αντίστοιχος όχλος αποφάσισε επιτέλους να κάνει την επανάσταση του.


 Έτσι λοιπόν αφού έφτιαξε ένα προφίλ στο facebook, μυήθηκε στα επαναστατικά ιδεώδη, πάτησε like, πήρε την κατσαρόλα του, την βουβουζέλα του, και επειδή θίχτηκε η εθνική του αξιοπρέπεια από τους Ισπανούς, αποφάσισε όχι μόνο να ξυπνήσει αλλά και να επαναστατήσει, πάντοτε ειρηνικά φυσικά...

Τελικά είναι να γελάσει ή να κλαίει κανείς με όλον αυτόν τον τραγέλαφο. Θίχτηκε η εθνική αξιοπρέπεια των «αγανακτισμένων πολιτών» επειδή οι Ισπανοί έγραψαν «ησυχία μην ξυπνήσουν οι Έλληνες». Και ω του θαύματος οι Έλληνες ξύπνησαν! Φαίνεται όμως πως το ξυπνητήρι της εθνικής αξιοπρεπείας για τον Έλληνα ήταν χαλασμένο το 1996 όταν οι Τούρκοι κατελάμβαναν εθνικό έδαφος, και τρεις αξιωματικοί έπεφταν νεκροί.

 Όπως ήταν χαλασμένο και το 1974 που οι Έλληνες θυσιάζονταν στην Κύπρο. 


Τότε βέβαια η εθνική νεοελληνική συνείδηση δεν επίτασσε να πάει ο Έλληνας να πολεμήσει στην Κύπρο, αλλά να ανάψει λαμπάδες για να υποδεχτεί τον εθνάρχη Τριανταφυλλίδη- Καραμανλή. Κατά παράξενη σύμπτωση το ίδιο ξυπνητήρι ήταν χαλασμένο από το 1990 έως το 2008 όταν εκατομμύρια λαθρομετανάστες πλημμύριζαν την Πατρίδα μας. Ευτυχώς όμως που χτύπησε όταν ο νεοέλληνας έχασε την βόλεψη του και ανακάλυψε πως οι αλλοδαποί δεν είναι μόνο οι εργάτες στα χωράφια, οι υπηρέτριες, οι ιερόδουλες, αλλά και οι δολοφόνοι, οι έμποροι ναρκωτικών, οι βιαστές, οι κλέφτες, οι ισλαμιστές. 

Πρέπει λοιπόν να δοξάζουμε τους Ισπανούς που έγιναν η αφορμή να αφυπνιστεί η εθνική συνείδηση του νεοέλληνα. Ξύπνησε το θηρίο. Εγέρθη ο κοιμώμενος γίγας. Άραγε αγανάκτησε από όλα αυτά που βιώνει ή από το σύνθημα που τάχα σκαρφίστηκαν οι «Ισπανοί»; Αρχίζει να χτυπά την κατσαρόλα του, να πίνει την μπυρίτσα του, να ρίχνει την μούντζα του, κομπάζει στο facebook για τα επαναστατικά του κατορθώματα. Και μετά επιστρέφει στην ανυπαρξία της καθημερινότητας του. Στο «Πάμε Στοίχημα», στα μεσημεριανάδικα, και στην παντόφλα της γυναίκας του... 

Για να επανέλθουμε στην θλιβερή πραγματικότητα. Ζούμε μια πρωτοφανή τηλεοπτική δικτατορία, αυτή τη φορά με την καθημερινή προβολή ενός «επαναστατικού» big brother. Παρακολουθούμε καθημερινά ένα πρωτοφανές reality show, που στην ουσία είναι ένα ψυχογράφημα της νεοελληνικής τραγικότητας. Ο νεοέλληνας είναι για μια ακόμη φορά στην ιστορία του πιστός στο ραντεβού με τα πανηγύρια. Εάν όμως για όλους αυτούς τους ανθρώπους υπάρχει μια δικαιολογία (είτε αυτή είναι όντως η αγανάκτηση, είτε είναι η ευκαιρία για χαβαλέ, είτε αυτή είναι η έμφυτη τάση του για μαζοποίηση), τι άραγε μπορούμε να πούμε για όλα αυτά τα παράσιτα της δημοσιογραφίας, οι οποίοι εργολαβικά έχουν αναλάβει την επικοινωνία της «βελούδινης επανάστασης»! 



Ακόμη πιο γέλιο είναι να βλέπεις πολλούς από αυτούς (είτε είναι πραγματικοί δημοσιογράφοι, είτε αυτοαποκαλούμενοι), να παριστάνουν και αυτοί τους «ακτιβιστές», τους «αγανακτισμένους» και τους «επαναστάτες»! Βέβαια η ακτιβιστική και επαναστατική τους συνείδηση, δεν είχε εκφραστεί όταν οι εργοδότες τους μεγαλοεκδότες και μεγαλοκαναλάρχες διαπλέκονταν με τους «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς» πολιτικούς, ούτε όταν αναλάμβαναν δημόσια έργα, ούτε όταν η μίζα έτρεχε από τις βρύσες, ούτε φυσικά όταν οι ίδιοι παρασιτούσαν όντες υπάλληλοι υπουργείων, ΔΕΚΟ, ή επαγγελματίες εργατοπατέρες. Τότε ήταν νωρίς ακόμη για «επανάσταση», «ακτιβισμό» και «αγανάκτηση». 

Πραγματικά δεν ξέρω να πρέπει κανείς να φοβάται ή να γελάει με την κατάσταση η οποία αρχίζει να διαμορφώνεται στην ελληνική κοινωνία. Είναι τελικά τόσο βαθιά η σήψη και η συνειδησιακή αλλοίωση αυτού του λαού; Έχουν τελικά εκμηδενιστεί πλήρως η πνευματική και ψυχική του υπόσταση; Γιατί αν ένας λαός ο οποίος υφίσταται αυτήν την φοβερή δουλεία της δικτατορίας των διεφθαρμένων και των διεθνών τοκογλύφων, θεώρει πως τους τρομάζει χτυπώντας κατσαρόλια, μουντζώνοντας την βουλή, και κάνοντας like στο facebook, και όλα αυτά με πλήρη τηλεοπτική κάλυψη, τότε πραγματικά αυτός ο λαός δεν έχει όχι απλά καμιά πιθανότητα επανάστασης, αλλά και καμιά ελπίδα επιβίωσης. 

Όλο και περισσότερο αρχίζει να διαφαίνεται πως η ελληνική κοινωνία είναι ένα πτώμα, στο οποίο έχουν ορμήσει κοράκια να το κατασπαράξουν. Όποιος προλάβει. Είτε αυτοί είναι οι καπιταλιστές που βρήκαν αφορμή για να επαναφέρουν το θεσμό της δουλείας, είτε αυτοί είναι οι πολιτικάντηδες οι οποίοι σπεκουλάρουν στο μέλλον των Ελλήνων, είτε αυτοί είναι οι επαγγελματίες αριστεροί που θέλουν να ζήσουν το δικό τους «Πολυτεχνείο», είτε αυτοί είναι οι δημοσιογράφοι, που βρίσκουν μια ακόμη ευκαιρία να δικαιώσουν τον Βίσμαρκ που τους χαρακτήριζε «ερπετά». 

Το μέλλον της Πατρίδας χαράζει τρομακτικό. Και επειδή ακριβώς σε τρομακτικές συνθήκες αναδύονται από τον λαό δυνάμεις και προσωπικότητες άγνωστες και απίθανες ικανές να αλλάξουν τον ρουν της ιστορίας, θέλουμε να πιστεύουμε πως υπάρχει μια ικμάδα φωτός για το Ελληνικό αύριο. Τότε πολλά θα συμβούν εκτός από ένα: οι αγανακτισμένοι πολίτες να χτυπάνε κατσαρόλες. Τώρα το σίγουρο είναι ένα. Όλοι βλέπουν το κοπάδι, αλλά κανείς δεν βλέπει ακόμη τον βοσκό.

 elkosmos.gr

Δημοσίευση σχολίου

1 Σχόλια

  1. Αγαπητε Βαγγελη,
    ευτυχως που υπαρχουμε κι εμεις οι νεοι για να αγωνιζομαστε(για αλλη μια φορα) για τα διακαιωματα μας, γιατι αν περιμεναμε απο εσας ποιος ξερει που θα ημασταν ακομη.Δυστυχως πρεπει να κουβαλησουμε στις δικες μας πλατες τα καμωματα σας.Παρολο που γεννηθηκαμε με αυτο το φορτιο, ειμαστε διατεθιμενοι να προσπαθησουμε για το καλυτερο αντι να καθομαστε και να τσακωνομαστε για το "ποιος φταιει" και να μην κανουμε τιποτα. Ωστοσο, αντι να λαμβανουμε καποιο επαινο για αυτο, εχουμε, επιπροσθετως, να αντιμετωπισουμε και την -αβασιμη- ειρωνια σας. Νομιζω οτι η ανευθυνοτητα σας δεν εχει ορια. Αλλα ακομη χειροτερο απο αυτο ειναι το γεγονος οτι θυσιαζετε τα παντα, ακομη και τα παιδια σας (το οποιο βρισκω απιστευτο), σε βωμους χρωματισμενους (πρασινους-μπλε-κοκκινους...κτλ), κατι που, κατα τη γνωμη μου, δειχνει την παντελη ελλειψη ενος στοιχειωδους επιπεδου συγχρονου ανθρωπου.

    ...απλα η γνωμη ενος τυχαιου φοιτητη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

- Προσπαθήστε να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες!
- Μη προσβάλλετε τη Σελίδα με άσχετα για το περιεχόμενο σχόλια!
- Μη κατευθύνετε τα σχόλια στις δικές σας Σελίδες!(Δε σημαίνει πως χρειάζεται να γράφετε ανώνυμα, εκτός αν υπάρχει κάποιος λόγος)
- Ο κάθε αναγνώστης σχολιαστής έχει την απόλυτη ευθύνη για αυτά που γράφει.